29 de xaneiro do 2002

Querida mamá: estou aprendendo a ladrar. // une saison en enfer. repite comigo Une-Saison-En-Enfer. / trinta xeracións de meu analfabetas Eu estou aprendendo a ladrar. / marcar un nunca territorio coa epiglote / coma un cadelo coma un can de palleiro / escadelearme ata volver en min en can entón pronuncio / Walt Walt / Walt Whitman mamá. // estou aprendendo a ladrar. / póñome de cu pró sol agárrome a unha aixada e / tento imitar o son do cuco do cuco de cu pró sol entón / a miña gorxa esprémese de dor / e oulan coma nunca os futuros posibles que nos fan esbombar as veas / coma unha pota de leite na lareira. // os ollos do meu amor levan dentro / o troupeleo dos chocallos uncontrautro uncontrautro / da novena sinfonía de Gustav Mahler / mamá. // e eu míroche prós ollos prós olliños estás tan cansa / pero eu non e aquí / é o intre da furia can / escoito con atención a campá de cristal dos teus soños incumpridos / coma unha escultura delicada de Brancusi / de Cons tan tín Brancusi. // unha vez e outra vez o corazón grandísimo / igual ca unha cerrota andoa o outono es ti ou ou ou loba / velaquí me tés bailando berrando choutando / unha mestra gutural un volcanciño gutural / coma Virginia Woolf coma Virginia Woolf coma Virginia Woolf. // eu míroche prás mans podería lamberche as cicatrices das mans / ata que deran luz / e curarche as hernias discais cun só verso alexandrino / cunha sílaba de centeo cru cun oh-là-là e despois despois / contar unha por unha as túas canas enraizadas nas idades do mundo / a túa lingua plantígrada mamá / podería mesmo reestructurarche a osamentaco implante dunha canción anarquista. // ás veces sinto a dor sedimentándose / lámina / por / lámina / coma a pizarra: / é un esguince emocional chantado na caluga / e para ladrar así ás veces é preciso chorar iodo / abrir os xeonllos cunha gadaña ata ver o sol tan preto / a tres centímetros do iris / mamá / eu tiña que mamar da túa médula / asombrar o mundo cando che baixa a compaixón ás caries / e ós peitos / caídos / co cansazo. // para poder ladrar eu tería que rillar durante anos / a túa alerxia ó pó á peluxe dos chopos / a túa anemia circulando en sentido inverso polo sangue / tería que ir contigo enterrar ó teu irmán de vintesete anos e / apretar a meixela para non tronzar a lingua / coa súa tuberculose mamaíña. // ben sei eu que para poder ladrar / tería que ir contigo á miña infancia / e verme case morrer deshidratada / e pregarlle á virxe na que non cres / que me devolvera á vida de tres meses e medio / e soldarme no teu colo para sempre / coma unha peza de ferro do teu ventre. // non penses que non sei que para poder ladrar / tería que ir contigo ás derradeiras horas / da mamá Carmiña agarrada ás catro puntas do seu panoe ó teu bazo. // ben o sei ben sei eu todo / que para eu aprender este ladrido / á fin fixeron falla / mil mulleres lavando a reo no río de Saá / e mil arando e dúas mil cosendo e cinco mil / apañando cozas e garabullos no medio do monte e Ti / sobre todo ti plantando pinos nun serragoto inmenso / desaprendendo canto es / esfuracando as túas dúbidas. // Querida mamá: estou aprendendo a ladrar. // alguén me ve abríndome a queixada ata que a fendo e digo xa / xa ladro ou coma o can non non / coma Camille Claudel coma Camille Claudel coma Camille Claudel / coma Camille mamá no mármore / coma Camille / coma Walt Whitman Walter Benjamin vou mamá / vou deica ti / vou eu vou / outa / outa / ouh...

(Olga Novo. A cousa vermella. A Coruña, Espiral Maior, 2004)

(Gracías, Olga, por recitar Os líquidos íntimos)